Vrijheid. Voor mij is het ’s ochtends uit een tentje kruipen, in de zon ontbijten, mijn boeltje inpakken en kijken hoe ver mijn fiets me deze dag brengt. Door bossen, langs velden, over bruggen en bergen. Vrij om links- of rechtsaf te slaan. Vrij om te stoppen voor een kop thee in het dorpscafé, vrij om te schuilen wanneer het pijpenstelen regent, vrij om te dwalen, vrij om me in het zweet te werken. De wind waait door mijn haren. Mijn blote kuiten verzamelen sproeten.

Ik fiets grenzen over. Grenzen zonder prikkeldraad of soldaten. De rustige, veilige wegen van het welvarende Europa ontrollen zich uitnodigend. Mijn fiets is stevig, mijn tent lichtgewicht, mijn donzen slaapzak warm. Met mijn Hollandse paspoort reis ik waarheen ik wil, wanneer ik wil. Mijn pinpas betaalt brood, pasta’s en een goed glas wijn. En ben ik uitgefietst, dan koop ik een treinkaartje terug naar huis. Terug naar de mensen waarvan ik hou, terug naar de mensen die van mij houden.

Ik dank mijn moeder die me leerde fietsen. Ik dank het geluk en wat genen voor een gezond lijf. Ik dank Bob Gore voor mijn ademende regenjas en een slimme Japanner voor mijn soepel schakelende derailleur. Ik dank Luther voor de leerplicht. Descartes voor het winnende verstand. Ik dank standvastige vrouwen die gelijkheid opeisten. Ik dank Plato, Spinoza, Roosevelt en Schuman voor het idee van een vrij Europa, maar vooral vele moedige, anonieme burgers voor hun strijd daarvoor.

Mijn vrijheid, het is het gedachtengoed, de wijsheid en het zweet en tranen van veel anderen. Is het ooit mijn beurt, dan hoop ik zo dapper en wijs te zijn om die vrijheid te verdedigen. Maar nu fiets ik, geniet ik. Ik hoop dat ik hen daarmee een beetje eer.

(Voorgedragen op 5 mei Bevrijdingsfestival Vlissingen, St. Jacobskerk, winnende column Humanity in Action)